Dat had ik moeten zeggen …
Dinsdagochtend. Het is eindelijk zover. Je bent te vroeg. Maar even in de auto blijven zitten. Als een rechercheur die observatiedienst heeft. Dan is het tijd. Eerst aanmelden. Inschrijven. Wachten. Rondkijken. Niet te veel. Lezen dan maar. Eindelijk word je opgehaald. Iets te laat. ‘Als het maar niet van mijn tijd afgaat’ denk je. Ooh, ja… eerst het praatje nog; samen wandelend naar de Plek des Onheils. Iets te klein kantoor. Dicht op elkaar. Is dit wel 1,5 meter? Het lijken je wel ‘oke-mensen’. Toch…? De plichtmatige openingsvragen pareer je met verve. Klinkt daar zelfs wat bravoure in je stem